VERA VARBATO

VERA VARBATO

Kiam ni rajtas diri ke ni estis varbata iun en E-omovado? Kia distingajxojn karakterizas la auxtentika varbato?

Se ni persvadis nekonaton cxeestis kluban kunsidon, cxu tio auxtentikigas lin kiel varbato? Se li cxestas dekfoje, cxu li tauxgas kiel varbato? Cxu cxeestado multfoje kvalifikos iun ajn kiel varbato?

Se ni persvadis iun registri en E-oklaso, cxu tio farigas lin varbato? Kiom da lecionoj li devos studi gxis li varbigxas vere? Cxu li sukcesus cxe ekzameno? Kiom da ekzamenoj?

Se la lernanto montrus suficxan fluecon paroli Esperanton, cxu tio provas lin auxtentikavarbato?

Kiam iun vere estus varbato?

Cxu gravas kiel ni difinas varbato? Do, nur se ni klare strebas priparoli. Helpemas se ciuj kiuj legas cxi tio blogo, zorgas uzi samajn difinojn. Sendube mi devis fari tion elkomenco. Permesu min klarifikas nun.

"Varbi" ne signifas nur "enlistigi," sed konvertas iun por esti aktiva partoprenanto en unu motivo.

Aktiva partoprenanto? Kio estas "aktiva?" Kio signifas "partoprenanto?"

Kaj la plej grava demando: Kio estas la "motivo" de Esperanto?

Jene mankas eksplikon pri la "interna ideo" de Esperanto.

REAL RECRUIT

REAL RECRUIT

When can we truly say we have recruited someone to the Esperanto movement? What would be the characteristics of a true recruit?

If we have persuaded a stranger to attend a club meeting, would that make him a recruit? If he attends 10 times would he be a recruit? Does attendance at a club for any amount of times ever qualify someone as a recruit?

If we persuade a stranger to enroll in an Esperanto course, does that make him a recruit? How many lessons must he study before he is a real recruit? Does he have to pass an examination? How many examinations?

If the student demonstrates a satisfactory degree of fluency in spoken Esperanto, does that mean he is a true recruit?

When is anyone really recruited to Esperanto?

Does it matter how we define a recruit? Well, only in the sense that we should be clear what we are talking about. It would be helpful if everyone who reads this blog had the same definitions in mind. No doubt I should have defined my terms clearly from the start. Let me do so now.

"To recruit" means not only to "enlist" but to prosyletize or convert to active participation in a cause.

Active participation? What is "active?" What is "participation?"

And the crucial question: What is the "cause" of Esperanto?

It is time we examined the "internal idea" of Esperanto.

Travel from Russia with Esperanto

(from the Pasporta Servo club at Yahoo)

Saluton, estimataj Pasport-Servanoj kaj karaj geamikoj!

Nia familio sukcese efektivigis grandan vojaghon el Rusio tra Bjelorusio,
Pollando, Germanio al Parizo kaj poste al Bretonio, kien nin invitis Beatrice
kaj Michel Allee.
Nia vojagho dauhris dum 18 tagoj + 11 horoj ekde la 12.10.06 ghis la
31.10.06.matene.

Tie ni spertis koran etoson amikecan, belajn vidindajhojn, vizitis lokan
esperanto-kursojn, ech partoprenis, ilin bone organizas kaj gvidas sinjorino
Beatrice Allee. Ni klarigis al chiuj ke ni venis el malproksimega Kirov
nord-rusia dank'al Esperanto kaj chi tiu eta libro de Pasporta Servo.
Pri Parizo mi povus rakonti multon, sed mi chi tie diru nur ke nin gastigis en
Parizo bonkoraj Agnes Ravaillault, Franck Bourgeois kaj lia charma Ann, ankau
tre komunikema Monique Rouyre.

Ni gastis ankauh en germana urbo Aachen kiu tre oportune situas apud Belgio kaj
Nederlando, fakte tie ja estas oficiala tri-land-limo kaj turo de kie vi povas
ghui belan panoramon ankauh la tri landojn, ankauh tie ja ekzistis dum iom da
tempo Amikejo-lando, Moresneto.

Apud Akeno situas belga urbeto Kelmis kie ni gastis che bela familio Markarian:
Nikola kaj Martin kaj iliaj infanoj Oliver k Linda. Estis vere internacia
vespermangho: rusa familio, franco Robert Pontnau, eks-moldavano, nun akenano
Jurij Arshanskij, kaj la afablaj gastemaj dom-mastroj: german-brita familio kun
armena familinomo en Valonia parto de Belgio.

En Aachen (en Esperanto Akeno) loghas bonega chicherono Jurij Arshanskij, la
sciulo de Akenaj fabeloj, veturu tien al li.

Li chicheronis nin en Akeno mem, al Liege (Belgio) kaj al Maastricht
(Nederlando). En Berlino ni tranoktis che Lena Karpunina kaj Gerd Bussing, kaj
Gerd renkontis nin jam sufiche malfrue en stacidomo Lichtenberg. Lena verkis
libron "La bato". Mi nur iomete legis ghin sed tre ekinteresighis kaj nepre
akiru.

Ni dankas chiujn amikojn, cxu PasportServanoj ili estas au ankorau ne
PasportServanoj:
Bernadette k Henri k Stephan Lemarchand,
Johanna k Jean Pierre Pineau,
Marie Therese k Daniel Gicquel,
Pierette Rabaste'.
Tre multe por ni klopodis:
Maria Mickle,
Max Claude,
Philippe Beaudonnet k familio,
Renee Triolle,
Wojtek Usakewicz.

Ni bedauras ke ne sukcesis vin viziti.

Ni sincere dankas chiujn aliajn amikojn kiuj reehhis kaj kies nomojn mi chi tie
ne skribis.

Ankoraufoje mia familio dankegas sinjorinon Beatrice ALLEE, kiu sendis al ni
oficialan inviton, dank'al shi ni ricevis Shengenan vizon kaj do bonshancon ghui
la vojaghon.

Estime al cxiuj Sergeo Pahhomov kaj Marina kaj nia Mariana, Kirov, Rusio.

KONEKTATA? KIUN?

Niaj komunumoj sxangxas. Post jaroj, personoj aux fortranslogxas aux entranslogxas, kaj la spirito komunuma malplejigxas. Aktivajxoj kaj prioritatoj aperas esti sxanganta. Sociologistoj studadis tiun en Usono kaj trovis la grupinterrilatojn malpliigxis dum lastaj 30 jaroj.

Membraroj en Asocioj de Gepatrioj-Instruistoj malgrandigxas 50%, partoprenoj en civilaj kaj edukaj estraroj malgrandigxas 40%, virkluboj 20%, virinkluboj plue ankaux, junulara partopreno en eksterstudaj aktivajxoj kaj pregxeja cxeestantaro reduktigxas.

Ni multe preferas auxskulti kompaktdiskon en hejme ol kunigxas hxoron vilagxan, aux multe preferas vidi televidilan sportojn ol kunigxi kun pilksporta teamo, aux multe preferas interesi nin interrete ol proponi nin por servi memvole en proksima mangxajx-distribuejo.

Ekzistas seninterrompa tendenco for engagxigxi en grupoj. Vizagxa al vizagxa grupengagxigxo gravas cxar gxi postulas sindedicxo. Instigas respondeco cxar cxiuj membroj responsigas sinreciproke en dauxrema rilato. Grupinteragado faras ligigxon per personoj lernas kiel kunlaboras kaj fidas unu al alia.

Mi sidis en mia favora kafejo kaj cxircauxmiris al plimalpli dekdua klientoj, kiuj sidis kaj fiksrigardis ilian porteblan komputilojn. Oni diras ke ili estas "konektataj," sed kun kiujn? Vere, ne unu al alia. Cxiu persono, fiksrigardinta al aktiveco cibernetika, malatentigis al aliajn en la kafejo. Tamen, ne gravis al aliaj klientoj, por tial ke ili ankaux estis "konektata" al iu, ie, sed ne en tiu cxambro.

Cxiu de la dekdua personoj estis konektata kun nur unu persono ie, sed ne al unu al alia. Dekdua personoj izolataj vidinta al ekranoj, supozeble "konektata" al mondo fora, sed nekonektata al cxircauxajxa mondo.

Varbu iu al Esperanto-movado? Kiu? Kie? Kiel?

CONNECTED? TO WHOM?

Our communities change. Over the years, people move away or move in, and the community spirit seems to become less. Priorities and activities appear to change. Social scientists have studied this in the U.S. and have found that the ways we interact with one another in groups have declined over the past 30 years or so.

P.T.A. membership is down 50%, participation in town and school board meetings is down 40%, men's clubs down 20%, women's clubs down more, youth particiption in extra-curricular activies has decined and church attendance has dropped.

We are far more likely to listed to a CD at home alone that join a local choral group, more likely to watch TV sports than join a softball team, more likely to be intrigued by the internet than volunteer with others at the local food bank.

There is a steady trend away from group involvement. Face-to-face participation in group involvement is important because it requires commitment. It encourages responsibility because group members must be accountable to one another in their lasting relationship. Group interaction makes for a connectedness in which people learn to cooperate and trust one another.

I sit in my favorite coffeehouse and look around at the dozen or so patrons who sit staring intently at their laptop computers. They are said to be "connected," but to whom? Certainly not to each other. Each person, immersed in cyberspace activity, was oblivious to the other customers in the coffeehouse. However, it made no difference to those patrons, for they also were "connected" to someone, somewhere, but not in the room.

Each of the dozen people in the room was connected to just one person somewhere, but not to each other. A dozen lonely people staring at screens, supposedly "connected" to a world "out there," but disconnected to the world around them.

Recruit someone to the Esperanto movement? Who? Where? How?

BORDER CRIMES

(The following from http://esperanto-usa.org is written by Phil Dorcas, president of the Esperanto League of North America or ELNA. I am reprinting it here because I agree with it 100 % and hope you will take it to heart.)

Border Crimes

There was a lot of noise in the media recently during the election campaigns about border crimes. Politicians spoke long and hard about border crimes, what they are, and what to do about them. I could only listen to the campaigns for a while before I stopped listening or reading. The issue is perhaps hotter here in Texas than in some other states.

The issue comes at a time when most people are thinking about building fences, creating more barriers between countries. And the politicians are trying to solve a legal problem that touches society in many ways.

However, there are other “border crimes.”

These crimes are violations that we Esperanto speakers commit. Yes, I am accusing us. We are guilty. We have our own border problem in Esperantland.

Some people think about the crime of crossing the U.S.-Mexico border illegally. I’m thinking about the opposite problem, about not crossing the border when we should.

We have international borders available to us as Esperantists that we do not cross sufficiently often. In our conversations among ourselves, in our conversations with others, in our meetings, in our planning, and even in our thinking, we do not consider using Esperanto as it is intended.

Esperanto is an international language. We should use it internationally.

We should always try to give our club meetings a sense of “internationality.” We should report on international activities, international pen-pals, international news, international friendships, and any other kind of international actions that come to mind.

We should personally seek out international friendships and build the bridges that Esperanto enables us to build.

Imagine what a non-Esperanto speaker thinks when they observe us acting as we did before we came to know Esperanto, and Esperanto has had no effect on our lives. Imagine what they think of their visit to an Esperanto club, if there is no report on an international event, no literature by a writer in another country, or nobody mentioning a pen-pal across the sea. We might as well just speak English and be done with it.

If Esperanto has had an effect on us, it should be readily apparent. International connections should be at the forefront of our thinking and on the tips of our tongues. Our non-Esperanto friends and co-workers should be firmly aware that we are Esperanto speakers, and as such have international friends, connections, and activities. They should know that we can read Monato, Esperanto, Juna Amiko, or Literatura Foiro just like they read Time, People, or The Atlantic Monthly.

Give feet to the language.

Esperanto is sufficiently beneficial to sell itself, but we should show it in the best light for the best opportunities. It should be apparent, visible, paraded, put under the spotlight, and reported to the non-Esperanto speaking America.

We should cross the international borders, those barriers that divide countries, cultures, and classes. We can increase the world’s human inter-understanding for the betterment of mankind. And we can do that regardless of the level of our personal Esperanto abilities.

To do less is a border crime.

- filipo
Phil DORCAS
president, ELNA

STRANGE CONTRAST

Correspondence with Esperantists in other lands stimulates one to study the geography and history of places where correspondents live in order to understand them better. Burundi is a small impoverished landlocked nation in the heart of Africa, originally Pygmy territory. You may remember a few years ago when the people suffered genocidal massacres in fights between tribes, the Hutu majority and the Tutsi minority. Hundreds of thousands were killed, and hundreds of thousands fled to adjoining countries. Recently, the U.S. accepted 10,000 Burundi refugees from camps in Rwanda. Many of them have lived in such camps so long they don't remember their lives in Burundi. Languages are Kirundi (Burundi), French, and some Swahili along the eastern border.

Burundi is the poorest nation in the world. Half of the 8,000,000 population is under the age of 14 and 56.8% of children under the age of 5 suffer from chronic malnutrition.

There is only one TV broadcast station in the country. The telephone system is primitive. There are perhaps only 25,000 internet users among the wealthiest people.

Burundi is about the size of the state of Maryland in the U.S. It has 17 provinces.

I hope you are familiar with the Esperanto pen-pal webpage (http://members.aol.com/enrike/elspeto.htm). The president of the Burundi National Association for Esperanto wrote: "Our Association has many clubs, from diverse regions of Burundi... Esperanto is spreading in Burundi. Now there is an Esperanto club in almost every province of Burundi. Our students need penpals and textbooks." Correspondence must be by the postal system because only the rich have internet access.

Did you get this? "Now there is an Esperanto club in almost every province of Burundi." Can you explain how this is possible among poorest people in the world without computers?

Compare it with the situation in the U.S., the wealthiest country in the world, where most homes have internet access, yet there are only 51 Esperanto clubs in 31 states, and they are very small and mostly stay that way.

Can you explain this disparity?

Clearly, in Burundi every poor and lowly Esperantist is enthusiastically recruiting others through personal effort.

Think about this.

STRANGE CONTRAST

Correspondence with Esperantists in other lands stimulates one to study the geography and history of places where correspondents live in order to understand them better. Burundi is a small impoverished landlocked nation in the heart of Africa, originally Pygmy territory. You may remember a few years ago when the people suffered genocidal massacres in fights between tribes, the Hutu majority and the Tutsi minority. Hundreds of thousands were killed, and hundreds of thousands fled to adjoining countries. Recently, the U.S. accepted 10,000 Burundi refugees from camps in Rwanda. Many of them have lived in such camps so long they don't remember their lives in Burundi. Languages are Kirundi (Burundi), French, and some Swahili along the eastern border.

Burundi is the poorest nation in the world. Half of the 8,000,000 population is under the age of 14 and 56.8% of children under the age of 5 suffer from chronic malnutrition.

There is only one TV broadcast station in the country. The telephone system is primitive. There are perhaps only 25,000 internet users among the wealthiest people.

Burundi is about the size of the state of Maryland in the U.S. It has 17 provinces.

I hope you are familiar with the Esperanto pen-pal webpage (http://members.aol.com/enrike/elspeto.htm). The president of the Burundi National Association for Esperanto wrote: "Our Association has many clubs, from diverse regions of Burundi... Esperanto is spreading in Burundi. Now there is an Esperanto club in almost every province of Burundi. Our students need penpals and textbooks." Correspondence must be by the postal system because only the rich have internet access.

Did you get this? "Now there is an Esperanto club in almost every province of Burundi." Can you explain how this is possible among poorest people in the world without computers?

Compare it with the situation in the U.S., the wealthiest country in the world, where most homes have internet access, yet there are only 51 Esperanto clubs in 31 states, and they are very small and mostly stay that way.

Can you explain this disparity?

Clearly, in Burundi every poor and lowly Esperantist is enthusiastically recruiting others through personal effort.

Think about this.

KIAL MULTEGAJN KUMPUTILEMULON?

( Nia gastblogistino hodiaux estas Erin Piateski, kasxnome "erinja," kiu estas helpanto en la Lernu Teamo. La Esperanta traduko estas mia, kaj nur mi kulpas por erarojn ajn. Antaux sxi diris ke Esperanto en Usono emas allogi virojn kiuj estas komputilemuloj kaj ne tro gregema. Mi demandis sxin, Kial vi opinias ke Esperantokluboj en Usono havas multegajn malgregemajn komputilemulojn?)

Sxajnas ke ili generale interesigxas pri esoterajxojn kaj mi pensas ke Esperanto akordigxi kun tiuj. Kiom komputilemuloj vi konas kiuj sxatas Japonajn desegnajxojn ("anime) aux kiuj estas jxonglistoj (aux havas aliajn nekutimajn sxatokupojn?)

Ankaux mi opinias Esperantan logikan strukturon eblas akordi kun ilia intereso prio komputprogramado kaj tiel plu.

Mi opinias ke Esperanto ne estas konsiderata imitinda aux aktiveco afabla, kaj por tial allogus negregemulojn kaj neafablaulojn. Nia samideanaro estas tiel malkoncentrata ke nur personoj kiuj kutime sidas antaux komputiloj plej probable trovos Esperanton.

En Euxropo, Eo parolantoj pli koncentrigxas kaj okazas pli da eventoj kiel personoj povas cxesti sen veturi tro multaj da horoj, kaj ili povas uzi la malmultekostan trajnsistemon por iri tien. Tiuj aspektoj kombinas por faciligi sociaktivajxojn (do tiel evidentas ke Eo estas sociala kaj ne ekslusive por tiuj kiuj sidas antaux komputilojn) kaj pli granda kvanto de uloj povas cxeesti.

En Usono, ni ne havas suficxan densecon de Eo parolantoj por fari eventojn en multaj da lokoj, kaj la kvanto de junuloj kiu eblas cxeesti en granda grupaj aktivecajxoj estas malmulta cxar ne havas monon por flugi al iu ajn evento. Plue, nia trajnoj multikostas, do tio ne helpas. Ofte la sola elekto estas tro longa kaj tro teda veturo per auxtobuso.

WHY SO MANY COMPUTER GUYS?

(Our guest bloger again today is Erin Piateski, a.k.a. "Erinja," a Lernu team member. I thought her comments were very perceptive, and with her permission, I publish them here. The Esperanto translation is my own and I alone am responsible for any errors. She had stated that Esperanto in the U.S. tended to attract "nerdy, computery guys." I asked why she thought they predominated in U.S. Esperanto clubs)

They seem to be interested in esoteric stuff in general, and I think Esperanto fits in with that. How many computery people do you know who like Japanese anime, or who juggle (or any other unusual hobby)? Also, I think its logical structure may fit in with their interest in computer programming and such things. I think Esperanto is not seen as "cool" and not seen as a social thing to do, which may draw uncool and not-so-social people to it.

Our community is so spread out that the only people likely to encounter Esperanto are the ones who spend a lot of time on the computer. In Europe, speakers are more concentrated, there are more events
that people can attend without travelling hours and hours and hours, and they can use the reasonably low-cost train system to get there. These factors combine to make it easier to have social events (thus it is seen as a social thing and not just for people who live in front of a computer) and young people are more able to attend.

In the US, we don't have a high enough density of speakers to have events in very many places, and the number of young people able to go to events tends to be small because they simply don't have the money to fly to whatever event. And our train network is sparse and expensive, so that's no help, so in most cases their only choice is an insanely long bus ride.

KIE ESTAS LA VIRINOJ?

(En Lernu.net forumo, iu demandis kial la Esperanto-movado ne sxajnas allogi virinojn. Nia gastblogistino hodiaux estas Erin Piateski, kasxnome "erinja," kiu estas helpanto en la Lernu Teamo. Mi pensis ke sxia komentario estis bontauxga, kaj kun sxia permeso mi publikas gxin cxi tie. La Esperanta traduko estas mia, kaj nur mi kulpas por erarojn ajn.)

Laux mia sperto en Nord-Ameriko-Esperanto homamasoj, estas plej multaj da viroj ol virinoj.

Sxajnas al mi ke en Usono, Eo tendencas allogi negregemajn komputilemulojn. Almenaux kiuj tiuj cxeestas Eo kluboj sxajnas misproporcia esti komputprogramistoj, matematikistoj, kaj scientistoj. Mi ne certas kial virinoj ne lernas Esperanton, sed preskaux tuta de mia Nord-Amerikaj geamikoj estas virseksaj.

En Euxropo Okcidenta, la situacio pli egaligxas, sed mi cxestis nur kelkajn eventojn tie. Kiam mi ne kalkulis la kvanto de viruloj kontraux virinoj, sed me rememoras ke la virseksuloj ne superas la inojn, tiel tendencas cxi tie (almenaux en la Usona orienta kosto.)

En Euxropo Orienta --- Rusio, Ukrajno, k.t.p. --- virinoj en Esperantkluboj supernombras virseksulojn. Mi ne certas pri la kauxzo, sed laux mia sperto personoj el malsamaj kulturoj pensas pri lerni Esperanton por malsamegaj kialoj. Mia amiko neformale opinisondis tiurilate ---la plejpartaj da Usonanoj diris ke lernas por tial ke interesigxis aux lingvolerno aux por konigi alilandanojn.

Multaj da Brazilanoj menciis religiajn aux spiritajn kialojn, krom internacia komunikado.

Multaj da Europanoj lernas Esperanton por partopreni en amuzeventoj (kaj aliaj kialoj, kompreneble.)

Tiuokaze, se vi volas utiligi Esperanton por kunvenas virinojn, ekvizitu Eo grupojn Rusiajn!

WHERE ARE THE WOMEN?

(In a Lernu.net forum, someone asked why the Esperanto movement didn't seem to attract women. Our guest bloger today is Erin Piateski, a.k.a. "Erinja," a Lernu team member. I thought her comments were very perceptive, and with her permission, I publish them here. The Esperanto translation is my own and I alone am responsible for any errors.)

In my experience at North American Esperanto gatherings, men outnumber women, but a lot. I think in the U.S. Eo tends to attract a geeky computery sort of guy. At least the ones that show up at the various Eo gatherings seem to be disproportionately computer programmers, mathemeticians, and scientists. I'm not sure why women don't learn but almost all of my North American "esperanto friends" are male.

In Western Europe it's a little more equal, but I've only attended a couple events there and I wasn't exactly counting up males vs females, but I remember that it wasn't so overwhelmingly male like it tends to be here (at least on the U.S. East Coast.)

In Eastern Europe --- Russia, Ukraine, etc. --- women outnumber men. I am not sure why this is but it has been my experience that people in different cultures decide to learn Esperanto for widely different reasons. My friend did an informal poll to this effect --- most Americans said they were learning because they are interested in learning languages or interested in meeting people from other countries. Many Brazilians mentioned religious or spiritual reasons in addtion to the international communication. Many Europeans learn it to take part in the fun events (and other reasons too, I'm sure.)

In any case, if you want to use Eo to meet women, start to frequent Russian Eo groups!

LA SXANGXANTA DEMOGRAFECO DE ESPERANTUJO

LA SXANGXANTA DEMOGRAFECO DE ESPERANTUJO

1. La distingajxoj de Esperantistoj evoluis tra generacioj ekde tagoj de Zamenhof gxis nuntempe. Tio estas espereble cxar cxiuj movadoj sxangxigxis ankaux.

2. La neperceptaj sxangxoj dum dekjaroj akumigxas en centjaro. Kiel kompreno pri tiuj sxangxoj helpas nin kompreni signifoj de cxi tiuj gxisnune.

3. Dum vivo de Zamenhof (antaux la Unua Mondmilito) varbantoj al Esperanto movado estis studentoj aux profesuloj kiuj interesigxis en la pragmata koncepto pri uzebla komuna lingvo por venki naciligvajn obstaklojn. La "interna idea" estis implicita en la varbado. Kiam la movado sxajnis bone progresanta, preparoj en Euxropo por la venonta Unua Mondmilito fermis landlimojn kaj reinstigis suspectojn antauxajn inter nacioj.

4. Demografa sxangxo en Esperanto-movado okazigxis dum inter la Unua kaj Dua Mondmilitoj, kiam laborsindikatismoj etendigxis kaj kreskis influforton, same socialismo kaj komunismo en politica filozofo kaj teorio. En tiutempo, Esperantistoj estis plejparte manlaboristoj kaj artlaboristoj en laborsindikatoj de Euxropo. Modpaco kaj frateco estis promesita por la reganta polikaterorioj de komunismo kaj socialismo, kaj Esperantistoj tendencis pensi ke Esperanto devis servi politikajn celojn.

5. Mondfrateco estis nekaptebla kaj iluzia por tial ke tiuj politikfilosofiaj mem emfazis kaj eksplautis klasdiferencojn kaj klaskonfliktojn. Esperantists kaj la publiko politika ambaux estis samnaviaj.

6. Post la Dua Mondmilito, la tutmonda demografo sxangxis. En Usona, legxdonado kauxzigis universitatajn listigojn kreskegigi, kaj la eduknivelo tutsocia plejgrandigxis. Teknikoj cxiuspecaj kreigxis kaj plibonigxis konstante.

7. Televizio malgrandigis la mondon kaj alportis bildojn en domoj el tre malproximaj lokoj. Cxiu cxie plibonigxis edukado kaj pli kosmopolita. La Unuigxinta Nacioj instigis novan internacilismon kaj denove barieroj lingvaj igxis evidentajn.

8. La Esperanto-organizojn generale revivigxis kaj renovigis kontakton kun membarojn de aliaj landoj, inkluzive tiujn, kiujn estis malamikoj dum la milito.

9. Dum pasinta 50 jaroj, teknologio kaj teknikoj transformis la mondon kaj sxangxis demografion de Esperantujo. Generale Esperantistoj nun emas esti uzantoj entuziasmaj de komputiloj kaj la intrreto. Tio eble signifas ke la agxo mediana de Esperantistoj junigxis pli ol jardekoj antauxaj. Tiuj junuloj strebas fari iliajn Esperantklubojn kaj la Esperantomovado pli alloga al junuloj eksteraj per uzo de Esperanto tiel fonto de amuzo per vortludoj, jazo, moderna kaj "rokenrolo" muziko, kaj videobendo en Esperantolingvo.

10. Nuntempe (en Usono) multaj da Esperantistoj ne mur uzas komputilojn sed estas aux profesiaj aux semi-profesiaj programistoj. Ili vivas en "virtuala realo" de cibermondo (kreanta per komputilo) egale tiel ordinara realo. Ili sxatas reingxenieri, rekonstrui, kaj reinterpreti cxiom, cxu iu ajn deziras sxango. Tiu Esprantistoj sxajnas pli interovertita kaj malpli gregema ol tiuj de gxisnunaj generacioj, kaj emas trakti kun Esperanto tiel fino anstataux tiel rimedo por atingi celon.

11, Kiel rilatas tiuj rimarkajxoj pri la temo de Esperanto-varbado? Fakte ke la varbatoj cxiam similas la varbantojn, kun similaj temperamentoj kaj interesoj. La implikoj atendas analizon pli profundan, pri tiun mi makas sagxon.

12. Sed du tendencojn evidentigxas: (1) kreskanta emfazo pri Esperanto tiel subjekto kiu ekzistas nur por ripetada exploro kaj sentauxgaj sxangxoj. (2) deziro plibone propagi Esperanton per reklamajn metodojn kaj plej modernteknikaj komuinkiloj.

13 Tamen, ni devus rememori ke Zamenkof ne kreis Esperanton simlia al fascina arkeologia artefakto por studi tiel fino en si mem. Li intencis ke oni uzus Esperanton tiel vojo al fino --- ne tiel intelekta amuzo, sed tial ke personoj nur interparolus trans lingobarieroj.

SNAFU II

I still can't publish the E-o translation about demographics. I don't know what's wrong, and I'm getting no tech help. I'm running out of my trilingual store of cuss words. I hope this won't be the end of this blog altogether. I will keep trying.