Angla kaj Esperanto informfonto por helpi Esperantistojn varbi aliajn personojn por studi kaj uzi Esperanton, la internacian lingvon ke tauxgas, kaj kolekti helpemajn ideojn pri tio. Nia emfazo estas pri varbo inter unu persono kaj alia anstataux laboro de klubo al publiko.
Saturday, January 27, 2007
SES MANIEROJ POR TIEL VI PLACXAS ALIAJN PERSONOJN
SES MANIEROJ POR TIEL VI PLACXAS ALIAJN PERSONOJN
1. Auxtentike interesigxu pri aliaj personoj.
2. Havu vizagxan esprimon amike. NOTU: Mi bone scias ke en kelkaj landoj oni ne konsideras decan la amika vizagxesprimon al nekonatulojn. Sed en Usono, amike vizagxaspekto montras afablecon kaj amikecon. Sammaniere, en Usono forta manpremo indikas kompetentan kaj memfidan individuo. Sed kelkaj kulturoj kutimas riverenci per kapklino, kaj neniam per manpremo.
3. Rekonu cxiu persono konsideras sian nomon la plej dolcxa kaj plej grava tutmonde en ajna lingvo.
4. Estu bonan auxskultanton. Kuragxigu aliajn por paroli pri ili mem.
5. Parolu pri interesoj de la auxskultanto.
6. Certigu alian personon konsiderus sin tiel gravulo kaj vi farigu gxin sincere.
2. Smile. NOTE: I well know that in some countries it isn't considered good manners to smile at strangers. In the United States, however, a smile shows pleasantness and friendliness. Likewise, a firm handshake in the United States means a competent, self-confident person. But in some cultures, it is not the custom to shake hands, but to bow.
3. Remember that a person's name is to that person the sweetest and most important sound in any language.
4. Be a good listener. Encourage others to talk about themselves.
5. Talk in terms of the other person's interests.
6. Make the other person feel important --- and do it sincerely.
Cxiu vendistoj klasifikas popolon en du grupoj: suspektinduloj aux probabuloj.
"Suspektinduloj" nur signifas oni kiu eblas esti acxetono sed gis nun ne indikas preferencon por acxeti. Alimaniere, eblas la suspektindulo ne povas acxeti cxar li havas nek monon nek deziro nek emo por posedi la produkton. Laux vidpunkto de vendistoj, la plejparte da homoj estas "suspektinduloj."
Tiu, kiu estas klasifikata kiel "probabulo" indikis ke li havas sufixca da mono por acxeti la produkton, kaj iom intereso aux deziro por posedi tiun.
La lerta vendisto certigxi pri tiu pere de demandoj direktaj aux nedirektaj.
Kiel li precize faras tiun rezulton ne gravas al Esperanto-varbanto, sed vere gravas ke vendistoj pensadas sencxese pri la du grupoj kaj cxiam estas klasifikanta cxiun.
Ni devas sencxese pripensi cxu iu estus probabulo por Esperantigxi. Favoraj oportunoj cxirkauxumas nin por varbi aliajn.
Nun, ni konsideru denove la du knaboj introvertidaj kiun mi menciis antauxe. Ili ne probable esperantigxos pro parolado de varbanto (ili estas tro nekomunikemaj.) Tamen ili povas esti varbontaj kauxze de siaj interreta aktiveco (mi supozas.)
Do, cxu oni estas "suspectindulo" aux cxu "probabulo" dependos de la metodo selektita por la varbanto.
Finfine, estas helpema pripensi pri cxu personoj povas esti klasifikatajn kiel probabulo aux suspektindulo, kaj cxu nia varbmetodo bezonus modifikajxon.
Every salesman classifies people in two groups: suspects and prospects.
A "suspect" merely indicates one who might become a buyer but until now has not indicated a preference to buy. On the other hand, it is possible that the "suspect" is not able to become a buyer because he has neither money nor desire nor tendency to possess the product.
The one classified as a "prospect" means he has enough money to buy the product, and some interest or desire in possessing it.
The skillful salesman establishes this by means of direct and indirect questioning.
How he exactly does this is not important to the Esperanto recruiter, but it is important that the salesmen thinks continously about the two groups and is always classifying everyone.
We ought to constantly think about who is a "prospect" to become an Esperantist. We are surrounded by favorable opportunities to recruit them.
Now, let's consider anew the two introverted boys I spoke of earlier. They are unlikely to become Esperantists because of a recruiter's talking (they are too uncommunicative.) Nevertheless they might become recruited through their activity (I assume) on the internet.
Therefore, whether one is a suspect or a prospect will depend on the method the recruiter selects.
Lastly, it is helpful to think about whether a person might be classified as a prospect or a suspect, and whether our recruiting method needs modifying.
La imitinda pordo-al-porda pratempa vendisto havis personeco kiu ankaux estis imitinda.
Li cxiam apektis sin kvazauxe vere estis afabla kaj servema komplzemulo.
Li forte manpremis kaj dum konversacio rigardis okulo-al-okula la kunparolanto.
Antaux unu semajno mi estis en biblioteko kaj vidis du adolescantojn kiuj sidis cxe anglulo kaj amuzis sin kun tabludo. Mi esperis amike ekkonversi kun ili iomete por peni metis vorton kiu favoris Esperanton. Ambaux estis la plej introspektaj kaj introvertitaj knaboj mi renkonis iam ajn.
Neniam nek unu nek alia rigardis min, kaj respondis unusilabe kaj monotono. Mi kutime fieras pri mia lertajxo en ekkonversaci kun nekonatoj de tiu ajn agxo. Sed mi tute malsukcesis elvoki ecx unu vorton el tiu paro.
Mi kompatas inteligentulojn kiuj mankas personecon por gregema intertrakto kun aliaj homoj. Mi konsidras tion esti granda domagxo.
Kompreneble, ecx kun tiu manko oni eblas sukcesi en multa da taskoj, sed neniam kiel Esperanto-varbanto.
Oni povas atingi la tauxgan personecon por varbi sukcese.
The old-time door-to-door salesmen who were worth imitating also had personalities worth emulating. They always presented themselves as apparently being truly pleasant and obliging good-natured individuals.
They shook hands firmly and maintained eye-to-eye contact with people they spoke to.
Last week I was in the library and saw two adolescents sitting in a corner amusing themselves with a table game. I hoped to begin a small friendly conversation with them and try to put in a favorable word about Esperanto.
Both of them were the most introspective and introverted boys I ever met. Neither one nor the other looked at me, and gave me one-syllable replies in a monotone. I usually pride myself on my skill in striking up conversations with strangers of any age, but I completely failed to evoke a single word from this pair.
I feel sorry for intelligent people who lack personalities for extroverted interaction with others. I consider it a great pity.
Of course even lacking that, one may be successful in many undertakings, but never as an Esperanto recruiter.
One can achieve the necessary personality to successfully recruit.
Laux la celo de cxi tiu blogo, mi sercxis ekzemplojn de tiuj, kiuj kapablis fari bonegan unuan imponon al aliaj personoj vizagxo al vizagxe, kaj influi ilin agi laux lia celo.
Mi konsideris kiel kelkaj politikistoj povas "ekspluati cxambron," kiel oni diras. Tio signifikas ke ili povas eniras cxambron sen invito kaj saluti cxiun kun bona impono por ke ili subtenu lian kandicatecon kun mono kaj vocxdonoj por elekti lin.
Tiuj kvalitoj vere favorus Esperanto-varbanto, kaj estus tre inda lerni precize kiel tiuj politikistoj sukcesigxas.
Tamen mi malakceptis la politikista ekzemplo cxar li havas organizon subtenantan kaj por tial ke li plimalpli allogas personojn al si mem kaj ankaux por ke ili subtenas politikojn de sia partio.
Do mi dauras sercxon por trovi specon de individuo kiu sen invito povas ekparoli kun nekonatulo (ne grupano) kaj rapide konvinki tiun individuon agi konforme al sia propono. Tia persono al persono influo/varbado specife traktas celon de cxi blogo.
Mi iama konis religiajn kredantojn kiuj povas konverti ulojn per influo persona, sed ili estis malofte, kaj sxajnas al mi plej bone eviti tiaj ekzemplojn dum priparolo pri Esperanto-varbado, cxar multa da Esperantisoj estas religiofobiuloj kaj nekonsentus akscepti tian modelon ecx por aktiveco sekulara tiel disvastigi Esperanton.
Finfine mi decidis ke la plejtauxga ekzemplo mi pripensus, sed ve! --- malmultaj komprenus sen mia klarigo plua, por tial ke tia epeco de viroj havis okupadon kiu eksmodigxis antauxlonge plimalpli 50 jaroj! Ankaux, miaj kondkludoj rilatas nur en Usono. Bedauxrindi, mi ne povas plibone fari.
Antauxlonge (en Usono), antaux ekzistis cxenbutikaroj kaj bazaregoj (kaj kompreneble antaux interreta acxetado), multaj de gravaj produktoj (ekzemple: kudrimasxinoj, polvsucxiloj, encikopedaroj, kiurilaroj, Bibliaj, ktp.) estis vendinta per domo-al-domo vendistoj.
Cxiu vendisto vendis nur unu produkto, kaj frapis cxiun pordon en cxiu najbaro, en cxiu urbo, urbeto, kaj komunumo kampara. Ekzistas multaj sxercoj pri "vendistoj veturantaj," sed fakte ili faris servon valoran. Iliaj vendmetodoj malestimigxis poste pro malhonestuloj kiuj vendis varojn malakceptindajn kaj pro ruzuloj kiu fiprofitis klientojn.
Nuntempe por kialoj bonsencaj, domestroj timus malfermi la pordo kaj inviti nekonataj uloj kiu piendirus al cxiu domo. Por tial, la honesta, laborema, ekaj pordo-al-porda vendistoj estis anstatauxigxinta per la telefonvendismo. (Kaj eblas ni almetus la nebonvenata elektronikaposxto.)
Sed dum fruaj jaroj, la pordo-al-porda vendisto estis inda ekzemplo kiun la Esperanto-varbanto devus imiti.
Kial? Cxar li sinigis personecon (almenaux ekstere) pere de li estigis tujan harmonion kun kompletaj nektonatulo suficxe da tempo por efike pripropagandis ilin.
Ankaux, li havis disciplinon kaj persistado por rekontigis homojn. Kiam li spertis malkuragxon, li neniam kapitulacis.
Mi estis privilegita koni kelkaj da tiaj virojn.kiu celigis viziti 50 hejmojn tage. Do, ili enposxigis 50 moneroj (cendoj) en la maldekstramana posxo, kaj poste vizitis domon, ili movus unu cendo el maldekstra posxo al dekstramana posxo. Ili ne cxesis la taglaboron gxis tuta de monerjo restas en dekstrmana posxo, ne gravas kiom da horoj bezonis por fari tion.
Ofte ili piediris 10-15 mejloj tage, frapadis pordojn. Tiel ili vivtenis sin, kaj havis bonajn vivtenadojn.
Cxu vi povas imagi iu Esperanto-varbanto kiu laborus simile, ecx kun nur 5 cendj? Interesa konjekto, cxu ne?
Sekve mi traktos pri la personecaj trajtoj de tiuj modeloj-ekzemploj.
For the purposes of this blog, I sought for examples of people who could, on a face-to-face basis, make a good first impression on people and influence them to act in the way he wanted.
I thought of the way some politicians can "work a room" as they say. That is, to walk into a roomful of strangers uninvited and move among them, greeting each individually and making such a good impression that he influences them to suport his candidacy with money and votes.
These certainly are ideal qualities for an Esperanto recruiter and it is very worthwhile to learn just how such skillful politicians do this.
However, I rejected the politican example because he has an organization behind him and because he is basically winning people to himself and secondarily to support the policies of his political party.
So I kept searching for the kind of person who can initiate a conversation uninvited with an unknown indivdual (not in a group) and quickly convince that person to take the action desired.
This one-on-one recruiting is specifically what this blog is about.
I have known religious people who could convert people by means of personal influence, but they have been rare, and I thought it best to avoid using such examples in a discussion of Esperanto recruiting because many Esperantists are rather religion-phobic and would be unwilling to accept that as a model they should follow even in a secular activity, such as promoting Esperanto.
Finally I determind the best example I could think of --- but alas --- very few of you would understand without my further explanation, because such men were in an occupation that went out of style more or less 50 years ago! And my observations pertain only to the United States. Sorry, its the best I can do.
A long time ago (in the U.S.) before the existence of chain stores and shopping malls (and internet shopping of course) many important products (vacuum cleaners, encyclopedias, insurance, family Bibles, sewing machines, kitchen ware, etc.) were sold by house-to-house salesmen.
Each salesman sold only one product, and he knocked on every door in every neighborhood in every city, town, and rural community. There are many jokes about "traveling salesmen" but the fact is they performed a valuable service. Their sales techniques later got a bad reputation due to unscrupulous people selling substandard wares and the scam artists who took advantage of customers.
In more modern times, for good reasons, homemakers would be afraid to open their door to unknown individuals going from house to house. Therefore the honest, hardworking old-time door-to-door salesman has been replaced by the telephone marketer. (And perhaps we can include the internet spammer.)
But in earlier years, the door-to-door salesman was a worthy example for an Esperanto recruiter to imitate. Why? Because he had developed a personality or persona by which he could establish instant rapport with perfect strangers long enough to present a skillful "sales pitch."
Also, he was disciplined and persistent in contacting people. He had discouraging days, but he never gave up.
I was privileged to know several such men. Several set a goal of visiting 50 homes a day. They put 50 pennies in their left pants pocket and after they had visited a house, they moved a penny to the right-hand pants pocket. They didn't quit work for the day until all the coins were in the right hand pocket, no matter how long it took. They often walked 10-15 miles a day, knocking on doors. They made a good living at it.
Can you imagine an Esperantist doing anything comparable to recruit others? Interesting conjecture, isn't it?
Next, I'll examine the personality traits of such model-examples.
Cxi tiu blogo ne estas pri mi.
Sed mia adreso jenas:
But my email address is:
seraphim@gate.net
(On Lernu.com my user name is also Seraphim.)You may write me at either address.
